Πουανκαρέ, Ρεϊμόν

(Poincaré, Μπαρ - λε - Ντικ 1860 – Παρίσι 1934). Γάλλος πολιτικός. Εξάδελφος του μεγάλου μαθηματικού Ζιλ-Ανρί Πουανκαρέ, υπήρξε ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους της δημοκρατικής δεξιάς, υπέρμαχος της αντιγερμανικής πολιτικής και φανατικός υποστηρικτής της Αντάντ. Το 1895 διετέλεσε υπουργός Παιδείας, ύστερα αντιπρόεδρος της Bουλής και το 1903 γερουσιαστής. Το 1913 εκλέχτηκε πρόεδρος της Δημοκρατίας. Με τον πολιτικό προσανατολισμό του και την αδιάλλακτη εχθρότητά του έναντι της Γερμανίας, συνέβαλε στην ένταση της διεθνούς κρίσης στις παραμονές του A’ Παγκοσμίου πολέμου, ώστε τον Ιούλιο του 1914 ήταν πλέον πολύ δύσκολο να αποτραπεί η έκρηξή του. Όταν, το 1920, έληξε η προεδρική θητεία του, ο Π. επανήλθε στο προσκήνιο της πολιτικής ως πρωθυπουργός (1921-24), όταν πρότεινε την κατάληψη του Ρουρ ως εγγύηση για τη μη πληρωμή των επανορθώσεων από τη Γερμανία. Πρωθυπουργός πάλι (1926-29), ενήργησε δραστήρια για τη δημοσιονομική εξυγίανση της χώρας του. Άφησε σημαντικότατο έργο σχετικά με τη γνώση της ιστορίας της εποχής του (αν και πολλές φορές είναι καταφανέστατα μεροληπτικό): Στην υπηρεσία της Γαλλίας σε 10 τόμους. Ραιυμόν Πουανκαρέ. Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας κατά τη διάρκεια του A’ Παγκόσμιου πόλεμου.